13 marca 1985
Główny bohater – Franciszek Dumoulin to skrzyżowanie Pantalona (wiekowo) i Arlekina (charakterologicznie) – blagier, kobieciarz, świntuch, a może i złodziej. To opowieść o mężczyźnie, który w głębi duszy jest „małym chłopcem”, za wszelką cenę pragnącym dostać nową zabawkę, czyli młodą, atrakcyjną damę. A przy tym mężczyzną, który nie ma odwagi rozstać się ze starymi miłościami, niejednokrotnie o podejrzanej przeszłości, które były dla niego prawdziwymi trofeami.
czytaj dalej
2 marca 1984
„(…)Na scenie dorodne knieje, pośród których przycupnęli na pieńkach drwale. Czekają na dostawę narzędzi pracy, czyli siekier. A czekając gawędzą sobie o tym i owym. O lasach, które już wyrąbano i o tych drzewkach, które cudem ocalały. O tym, że w jednej książce ranny łoś ryczy z bólu, a w innej pewien student zamordował siekierą dwie kobiety. Najciekawsze, że w tych pięknych czasach każdy student mógł mieć własną siekierę, a dziś… Dziś siekiery roznosi siekierowy i po pracy zabiera z powrotem.
czytaj dalej
27 listopada 1982
„Gabriel Tender, znajomek z Fiesole, o którym tu będzie mowa, jest człowiekiem dobrym. Zużywam sporo swady i miejsca, na to, żeby wykazać, ilu sprytu i diabelskiej przebiegłości wymaga taka rola w życiu. Każdego durnia stać na złośliwy kawał, ale dobroć to bardzo trudne rzemiosło. Dlatego, też do produkcji uczynków dobrych, która może być zajęciem bardzo popłatnym, powinni się brać fachowcy, a nie dyletanci, amatorzy, moralności, puszczający w obieg tandetę i nieudolne falsyfikaty…
czytaj dalej
7 lipca 1982
Leonard i Anna są kochankami. Jadą do Dover, z zamiarem przedostania się do Calais, a docelowo chcą dotrzeć do Paryża. Jednak w drodze dochodzi do awarii samochodu. Pomocy udziela im Dominik, który zabiera ich do pobliskiego hotelu, który okazuje się być rezydencją pana Latimera. Tam dowiadują się, że muszą zostać siedem dni, żeby przekonać się, czy mogą zostać małżeństwem. Następnego dnia Anne zaczyna dostrzegać w Leonardzie rzeczy, które wcześniej ignorowała. Inna para, opuszcza właśnie dom po owych siedmiu dniach. Okazuje się to być żona Leonarda – Eustazja i jej kochanek Mikołaj.
czytaj dalej
27 listopada 1981
Głową rodziny jest Tomasz Lekcicki, zbankrutowany hrabia (acz tytułu nie używa), niepoprawny uwodziciel („co drugie” dziecko w miasteczku ma taki sam krzywy nos), niewydarzony wynalazca (m.in. wymyślił żniwiarki z anteną i radioodbiornikiem, żeby się chłopom lepiej pracowało, niestety, w radiu dawali akurat muzykę organową i baby w polu poklękały). Siostra pana Tomasza, Lucysia, stale pociągająca z podręcznej buteleczki, od ośmiu lat pisze jeden wiersz i wciąż poszukuje jednego rymu.
czytaj dalej
12 czerwca 1981
Trzy jednoaktówki, których tematyką jest odrzucenie stałych wartości, kontestacja rzeczywistości, rozbicie więzi społecznych stawiają pojedynczego człowieka w sytuacji bezradności i pustki.
czytaj dalej
12 maja 1980
Miejscem akcji jest składnica złomu. Wydarzenia dotyczą kierownika, wagowego – i jego przyszłej małżonki Aurelii – oraz magazyniera. Po części również trzech dostawców, prezesa jednostki nadrzędnej i matki panny młodej. Wśród piecyków z lanego żelaza, pogiętych płatów aluminiowej blachy i zdemontowanych fragmentów wężownicy do grzejnika rozgrywają się jednak sprawy dalekie od rzeczywistości opisanej placówki.
czytaj dalej
6 grudnia 1979
Tytułowa bohaterka jest kobietą młodą i piękną. Życie upływa jej w zbytku, a czas spędza biorąc udział w balach, rautach. Nie wystarcza to jednak Hance. Wciąż narzeka na nudę i męża, z którym nie potrafi znaleźć wspólnego języka. Znudzona monotonną egzystencją nawiązuje romans z Robertem Tonnorem. Niestety, za sprawą tego związku bohaterka wplątuje się w niebezpieczną aferę. Niebawem okazuje się, że jej kochanek jest szpiegiem.
czytaj dalej
