MANDAT

Brawurowa akcja, niespodziewane zwroty wydarzeń, skomplikowana i precyzyjnie zbudowana intryga komediowa, wielowątkowe omyłki, udawania, dowcip słowny, błyskotliwe dialogi, anegdoty wplecione z wyczuciem miejsca, w jakim pojawienie się ich jest najtrafniejsze, bezbłędny słuch na prawa sceny – to wszystko sprawiło, że „Mandat” stał się wielkim i długotrwałym sukcesem teatru, a Erdmana nazwano następcą Mikołaja Gogola i Aleksandra Suchowo-Kobylina. W samej tylko Moskwie przedstawienie grane było ponad trzysta pięćdziesiąt razy.

Brawurowa akcja, niespodziewane zwroty wydarzeń, skomplikowana i precyzyjnie zbudowana intryga komediowa, wielowątkowe omyłki, udawania, dowcip słowny, błyskotliwe dialogi, anegdoty wplecione z wyczuciem miejsca, w jakim pojawienie się ich jest najtrafniejsze, bezbłędny słuch na prawa sceny - to wszystko sprawiło, że „Mandat” stał się wielkim i długotrwałym sukcesem teatru, a Erdmana nazwano następcą Mikołaja Gogola i Aleksandra Suchowo-Kobylina. W samej tylko Moskwie przedstawienie grane było ponad trzysta pięćdziesiąt razy.

Premiera sztuki odbyła się w kwietniu 1925 w reżyserii Wsiewołoda Meyerholda w słynnym teatrze jego imienia. Erdman, obecny w teatrze na pierwszej próbie czytanej, został zapamiętany przez Erasta Garina (obsadzonego w roli Gulaczkina): „Meyerhold przedstawia zespołowi autora. Elegancki młody człowiek ukłonił się wytwornie, z wielką rezerwą. Ubrany zgodnie z ówczesną modą: spodnie wąziutkie u dołu, rozszerzające się w pasie, marynatka opięta w talii i rozkloszowana u dołu. Moda NEP-u miała w sobie coś z błazenady. Okazało się, że autor «Mandatu» obdarzony jest szczególną zdolnością czytania własnych utworów. Przez charakterystyczną dla niego beznamiętną narrację przebijała ironia wysublimowanego intelektu. Meyerhold niezwykle uważnie wsłuchiwał się w sposób czytania autora, w charakterystykę jego rytmów. Stało się to dla reżysera podstawą pracy ze wszystkimi wykonawcami.”