UPADŁE ANIOŁY

Sztuka wywołała w latach dwudziestych moralne oburzenie. Dzisiaj można na nią spojrzeć z różnych punktów widzenia. Zapewnia obu głównym rolom zabawne fajerwerki a jednocześnie bada pustkę życia swoich postaci. Julia i Jane siedzą sobie wzajemnie w kieszeni a jednocześnie stale się sprzeczają.

To brutalna analiza fatalnych stosunków międzyludzkich i stanowić może wymowne odzwierciedlenie tego, co myślał Coward o stylu życia swoim i swoich znajomych.

Sztuka wywołała w latach dwudziestych moralne oburzenie. Dzisiaj można na nią spojrzeć z różnych punktów widzenia. Zapewnia obu głównym rolom zabawne fajerwerki a jednocześnie bada pustkę życia swoich postaci. Julia i Jane siedzą sobie wzajemnie w kieszeni a jednocześnie stale się sprzeczają.

To brutalna analiza fatalnych stosunków międzyludzkich i stanowić może wymowne odzwierciedlenie tego, co myślał Coward o stylu życia swoim i swoich znajomych.

„Upadłe Anioły” są jedną z najważniejszych sztuk Noëla Cowarda. Napisał ją, w ciągu sześciu miesięcy, kiedy występował w rewii „Londyn wzywa!”, w Veudeville Theatre od września 1923.

Scenariusz sztuki, w której dwie stare przyjaciółki nerwowo oczekują powrotu wspólnego kochanka i w tym czasie upijają się, był oparty na rzeczywistym zdarzeniu, kiedy to Coward i Gladys Calpthrop, czekali wystrojeni na przybycie wspólnego przyjaciela.

W 1958 r. Coward powrócił do przeróbki sztuki i przeniesienia w czasie do roku 1934. Ta wersja, grana w trzech aktach, została wystawiona w Vaudeville Theatre w 1967 r., z Constance Cummings i Joan Greenwood umieszczonymi na afiszu nad tytułem sztuki. Jeszcze raz gwiazdorska obsada i dowcip autora zapewniły sukces.