Ciotka Karola 3.0

Tekst to światowa klasyka farsy skrojona zgodnie z XIX-wiecznym sznytem, ale wzięta na warsztat od podszewki i uszyta na nową, bardziej nowoczesną miarę! Zarówno język, gra aktorska, kostiumy czy scenografia, zdają się być jednocześnie klasyczne, jak i skrajnie współczesne. Oto propozycja debiutującego w roli reżysera dyrektora Teatru Kwadrat – Andrzeja Nejmana.

Tekst to światowa klasyka farsy skrojona zgodnie z XIX-wiecznym sznytem, ale wzięta na warsztat od podszewki i uszyta na nową, bardziej nowoczesną miarę! Zarówno język, gra aktorska, kostiumy czy scenografia, zdają się być jednocześnie klasyczne, jak i skrajnie współczesne. Oto propozycja debiutującego w roli reżysera dyrektora Teatru Kwadrat - Andrzeja Nejmana.

Owdowiała multimilionerka zapowiada wizytę w Oxfordzie, gdzie studiuje jej jedyny krewny, Karol Wykeham. Jej przyjazd jest zbawieniem dla siostrzeńca, a także dla jego przyjaciela Jacka. Bowiem tylko w obecności nobliwej damy mogą przekroczyć próg kawalerskiego domu prześliczne wybranki ich serc. By jednak móc w odpowiednio intymnej atmosferze obnażyć przed ukochanymi swoje uczucia, namawiają szkolnego kolegę, lorda Babbsa, aby podjął się w tym czasie zabawiania staruszki. Kiedy jednak Kitty i Emmy stoją już na progu akademika, okazuje się, że ciocia właśnie odwołała swoją wizytę. Przed powszechnym skandalem uchronić ich może tylko sprawnie przeprowadzona mistyfikacja. W tym celu Babbs musi... wcielić się w rolę ciotki. Sprawa wymyka się spod kontroli kiedy (ze względu na majątek) zalecać się zaczynają do niej (a raczej do niego w przebraniu) okoliczni dżentelmeni. Piętrzące się z minuty na minutę problemy bohaterów inicjują szereg zabawnych sytuacji, a tempo narastających komplikacji staje się wprost proporcjonalne do pojawiającego się na widowni śmiechu.

Oryginalna, napisana specjalnie na potrzeby spektaklu muzyka przez Czesława Mozila, wykonywane przez niego piosenki oraz absurdalny, wręcz montypythonowski humor czynią z tej starej, scenicznej ramotki znakomitą propozycję nie tylko dla widzów, którzy dawny tekst bardzo dobrze znają, ale może przede wszystkim dla młodego „ultranowoczesnego” pokolenia.